این فصل های رنگ در رنگ عاشق

مرا وصل می کنند،

به ابرهای مهاجر

به نوای ترانه ای در دل

سرریز می شوم از سرانگشتان

همیشه تر شعمدانی های ایوان

روی گونه تب دار خاک

چقدر همین عاشقی ساده خوب است !

همین بی بهانه جاری بودن

همین بی هوا، بی اجازه ی روزگار

مثل باران باریدن!!

من وتو، در کنار هم که نه،

در دل هم

در دو سوی روشن ترین پنجره ی خدا

به آغاز هر روز می گوییم:

آی عشق چهره ات پیداست..........سلام !!

برای تو مینویسم برای تو مینویسم از اعماق احساسم

مینویسم تا بدانی تپش قلبم در سینه به خاطر توست

برای تو مینویسم که بدانی تو بودی ان یگانه عشقی که

در لابه لای خرابه های قلبم لانه کرد.و از انها گلستانی

جاودانه ساخت.برای تو مینویسم تا بدانی دوریت برای من

مثل دوری ماهی از اب است و دوری کبوتر از اسمان

برای تو می نویسم دیگر از عشق وجودم

با فریادی خاموش که در لابلای هیاهوی عشق

گم شده.برای تو مینویسم ای عزیز دوست داشتنی

ای بهترینم.ای همه زندگیم.

دوستت دارم .

من یک قاصدک سر گردانم
  در خواب  ناز بودم
  که باد مرا بیدار کرد
  و با خود به نا کجا آباد برد
  نمی دانم بازی سرنوشت برایم چه تقدیر کرده است
  شاید در بوستانی خوش آب و هوا فرود آیم
  و شاید در کویری بی آب و  علف
  و شاید در دهان گوسفندی
  و شاید در لانه مورچه ای
   و شاید در دریایی بی کران
  نمی دانم
  اما می دانم من از آن قاصدک سرگردان پریشان ترم
  کسی را ندارم
  مرا باد سرنوشت به اینجا آورده است
  و من تا خود را شناختم
  در قفسی آهنی به اسارتم بردند
  و می گویند تو آزادی
  و من می خندم به این آزادی

شکایتی است بر دلم شکایتی از آینه

شکایتی ز روی خود از این زوال بی ستون

می گویم چرا دستت  بوی شیطان می دهد می خندد

می گویم چرا چشمانت شیطانی می نگردد می خندد

می گویم چرا رد پایت به خانه شیطان ختم می شود می خندد

می گویم چرا دهانت بوی آب جهنم می دهد می خندد

می گویم ....

می خندد و به مسخره ام می گیرد

او را می بینم دست در دستبند چشمان در خون پا لرزان دهان خشک

می گرید و می گرید

وقتی که سپیده‌دم بایستی و هراس دریچه‌ی کاخ جادویی خود را بر روی خورشید

 با مدادی می‌گشاید مرابیاد بیاور.

 وقتی که شب غرق در رویایی دور و دراز دامن‌کشان زیر حجاب سیمین خویش می‌گذرد  مرابیاد بیاور.

گفتند با سیگار کشیده تر به نظر می آیی
وقتی چشم بر کوچه
می کشی
سالیانی بود
سیگار لای انگشت های من شعر می شد
... تو می رفتی بالا
تر می شد کوچه
و زیر سیگاری ام دفتر خاطره ای که از تو پر می شد
حالا
انگشت های تو لای انگشت های من
من به چشم های تو پک می زنم
غزل می چکد
و من می روم سپید لا به لای بغض و آغوش
تا تنها تو بر نیامدنم به ایستی
بر لب سیگار و
بن بست این همه کوچه

لبخند منحنی ای است که هر چیزی را مستقیم می کند و سرجایش قرار می دهد

****

یک همسایه خوب همراهی است که از روی پرچین به تو لبخند می زند اما ازپرچین عبور نمی کند و وارد حریم تو نمی شود

****

اگر دوستی بدون لبخند دیدی ، شاید نوبت توست که لبخند بزنی.

نوشتن از تو....

...آخر مگر کلمات نشانی از جایگاه تو در قلبم داردند؟!..

...تو با سخاوت تمام آمدی...

...و من با دست و دل بازی دل خسیسم را به تو دادم...

....حالا نه تنها دلم...همه چیزم مال توست...

...همه ی رویا های شبانه...

گاهی که دلم برایت تنگ میشود به اسمان نگاه میکنم

                            انبوه ابر ها مرا به یاد اندوهم می اندازد

                                        شکنجه قشنگی است نه؟

                                 یادت از درون به من زخم میزند

                 نمی دانی که زخم تو بر دل من رحم است نه زخم

چه خوش بودآنروزی که پا درحرم عشقم گذاشتم
وهمه ی رویایم به واقیعت پیوست

چه خوش بود آنروزی که احساس کردم تو مرا در آغوشت جادادی

چه خوش بود آنروزی که صورتم را بردرب ورودی گذاشتم و نگاهم به ضریح وچشمان خیس اشکی است که با سوز دل میگوید

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا المرتضی

این‌ها را باید فردا بنویسم، اما امروز می‌نویسم. فردا نمی‌شود.
فردا روز باور است. روز پذیرش. روز تسلیم. روز ناتوانی. روز سر فرود آوردن و تن سپردن.
آخر فردا روز رفتن پدر است.
برای همین امروز می‌نویسم.
امروز که هنوز حضور پدر را تجربه کرده است، گیرم با کمی درد. جایی در سمت چپ قفسه سینه.
این‌ها را امروز می‌نویسم تا فردا یادم بماند که اردی‌بهشت اصفهان، حاشیه‌ی زاینده رود، عصرهای تابستان، شب‌های زمستان، همه‌ی صبح‌های زود و همه‌ی شب‌های دیروقت، پاکت‌های نامه و گوشی تلفن از حضور پدر خالی شده است.
به همین ساده‌گی. چیزی در سمت چپ قفسه سینه تیر می‌کشد و پدر از نفس می‌افتد.
برای همین است که امروز می‌نویسم که فردا هفت سال می‌شود. هفت عدد کامل است و خاک سرد، این‌ها را هم یادم می‌ماند اما من در سردترین خاک جهان عاشق شده‌ام و هیچ هفته‌ای انتظار را مرا به کمال دیدار نرساند.
برای همین است که هیچ خاکی روی چشمان آبی‌خاکستری پدر را نخواهد‌ پوشاند و هیچ هفته‌ای بدون حضور او کامل نخواهد شد.
به همین ساده‌گی.
دیروز، امروز، فردا فرقی با هم ندارند. چیزی در سمت چپ قفسه‌ی سینه‌ی من می‌تپد تا پدر زنده بماند.

اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم سکوت را فراموش می کردی
تمامی ذرات وجودت عشق را فریاد می کرد...

مدت زیادی از زمان ازدواجشان می‌گذشت و طبق معمول زندگی فراز و نشیب‌های خاص خودش را داشت.
یک روز زن که از ساعت‌های زیاد کار شوهر عصبانی بود و همه چیز را از هم پاشیده می‌دید، زبان به شکایت گشود و باعث ناامیدی شوهرش شد. مرد پس از یک هفته سکوت همسرش، با کاغذ و قلمی‌در دست به طرف او رفت و پیشنهاد کرد هر آنچه را که باعث آزارشان می‌شود را بنویسید و در مورد آن‌ها بحث و تبادل نظر کنند.

زن که گله‌های بسیاری داشت بدون اینکه سرخود را بلند کند، شروع کرد به نوشتن.
مرد پس از نگاهی عمیق و طولانی به همسر، نوشتن را آغاز کرد.
یک ربع بعد با نگاهی به یکدیگر کاغذ‌ها را رد وبدل کردند. مرد به زن عصبانی و کاغذ لبریز از شکایت خیره ماند…
اما زن با دیدن کاغذ شوهر، خجالت زده شد و به سرعت کاغذ خود را پاره کرد.
شوهرش در هر دو صفحه این جمله را تکرار کرده بود: ”دوستت دارم عزیزم”

واست بی تابم و بیخوابم و میدونی دلتنگم
واست میمیرم و درگیرم و با دنیا در جنگم
منو تنها نزار از روزگار با اینکه دل خستم
واست دیوونم و میمونم و تا آخرش هستم
داره میباره بارون و تو نیستی

چشمانم غرق در اشکهایم شده ....
دیگر گذشت ، تو کار خودت را کردی ، دلم را شکستی و رفتی ....
همه چیز گذشت و تمام شد ، این رویاهای من با تو بود که تباه شد...
انگار دیگر روزی نمانده برای زندگی ، انگار دیگر دنیای من بن بست شده

بدان ...

کوه پرسید ز رود،
زیر این سقف کبود
راز ماندن در چیست؟ گفت: در رفتنِ من
کوه پرسید: و من؟ گفت: در ماندنِ تو
بلبلی گفت: و من؟